جامعه پزشکی و روز کارگر

۱- قبل از انقلاب صنعتی و در دوره فئودالیسم، نیروی کار جزئی از زمین کشاورزی و بعنوان یکی از ابزار ملّاکین در فرایند کاشت،داشت و برداشت محصول به شمار می آمد. آنها در اِزایِ میزان نامعینی کار از خوراک و پوشاک و مسکن برخوردار می شدند. در این نوع رابطه کاری زمیندار علاوه بر تعیین چهارچوبِ کار طبق سلیقه و میلِ خود ، عملا” به کلیه شئونِ اقتصادی،اجتماعی،خانوادگی و سیاسیِ نیروی کار تاثیر گذار بود.
۲- در اواسط قرن هیجده میلادی و پس از انقلاب صنعتی و تغییر بافت جوامع از فئودالیسم به سرمایه داری و توسعه صنعت و تولیدات صنعتی، بتدریج نیرویِ کار جذب واحدهای تولیدی کوچک و بزرگ گردیدند. در این دوره کارفرمایان بدون محدودیت و در بسیاری از مواقع تا ۱۴ ساعت در روز ( تا وقتی هوا روشن بود ) کارگران را بکار می گرفتند. تعیین نوع کار در اختیار کارفرما بود و کارگران امنیت شغلی نداشتند. اگر چه در مناسبات جدید کارفرمایان بطور مستقیم بر جنبه های سیاسی،اجتماعی و خانوادگی ِ نیروی کار تسلط نداشتند ولی با مهندسیِ پرداخت دستمزدِ حداقلی، بطور غیر مستقیم در آن موارد نیز دخالت می کردند.
۳- بالاخره در اول ماه مه ۱۸۸۶ م ( ۱۱ اردیبهشت ۱۲۶۵ ش ) و پس از چالش های متعدد بین کارفرمایان و نیروی کار بر سرِ تعیین ۸ ساعت زمان قانونی کار روزانه و عدم پذیرش آن توسط کارفرمایان و دولت، اولین تظاهرات کارگری در شهرهای آمریکا صورت گرفت و در روزهای بعدی توسعه یافت و منجر به دخالت پلیس و کشته و زخمی شدن تعدادی از کارگران شد….. و این همه بهانه ای برای انتساب روز ۱۱ اردیبهشت ( اول ماه مه ) بعنوان روز کارگر و مطالبه گریِ حق تعیین ساعات کار، تعیین دستمزد، بهبود شرایط محیط کار و امنیت شغلی نیروی کار شد.
۴- بنابراین روز کارگر شامل هر نیروی کاری که بدنبال مطالبه شاخص ها و مولفه های کاری فوق الاشاره باشد ، می باشد. با توجه به فلسفه و خاستگاهِ علیّیتیِ این روز ، بجاست که نگاه صنفی و بخشی خود به این نماد را تغییر داده و نسبت خود را با آن طبق شرایط موجود تبیین نمائیم.
۵- تا کمتر از یک دهه قبل شرایط کاری برای اصناف مختلف از حداقلی رضایتمندی برخوردار بود. اما مدتهاست که بدلیل شرایط وخیم اقتصادی طبقات میانی جامعه تحلیل رفته و بسیاری از شاخص های پیش گفته برای نیروی کار اصناف مختلف از بین رفته است. و بهمین دلیل اخیرا” بطور مکرر و محسوسی اعتصابات، تظاهرات و مطالبه گریهای معلّمین، کارگران، کشاورزان و حتی کارمندان برخی از وزارت خانه ها را در خیابان و انظار عمومی شاهد هستیم.
۶- بنظر می رسد ما پزشکان نیز با شیبی که بتدریج تندتر می شود وارد این جمع شده ایم. تعیین ناعادلانه تعرفه خدمات سلامت، زمانِ پرداخت غیر منصفانه دستمزدها، کسورات غیر واقعی از آن کارکرد، ساعات کاری غیر متعارف ( بویژه در مراکز دولتی و نیمه دولتی ) همگی دلیل آن است که بجایِ گرامیداشت روز پزشک بر مبنای نگاه اسطوره ای و سمبولیک در اولِ شهریور ، به خیل عظیم نیروی کار مطالبه گر اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) بپیوندیم و تا زمان تحقق مطالبات صنفیِ مورد اشاره روز پزشک را در این روز گرامی بداریم. باشد که کم کم اگر نه در قامتِ سازمان نظام پزشکی فعلی ، حداقل به موازات آن بنیان تشکّلی مکمل آن را در راستای استیفای حقوق صنفی پایه گذاری کنیم.
۷- مباحثات سالیانه مرسوم فعلی با سازوکارهایِ تعریف شده موجود در خصوص تعیین تعرفه خدمات سلامت، دستاوردی بجز آنچه که تاکنون به ثبت رسیده نداشته و نخواهد داشت. حال آنکه حقوق مورد مطالبه پزشکان فراتر از حق تعیین تعرفه و دستمزد و دغدغه های صرفا” مالی است.واقعیت آن است که خواسته یا ناخواسته ما از یک صنف خدماتی و پردرآمد با امنیت شغلی و سرمایه اجتماعی بالا به یک نیروی کار بدون پشتوانه حقوقی، اجتماعی و مالی سقوط کرده ایم. و به تَبَعِ آن لازم است که در پلتفرمهای اجتماعی موجود و مقدور فعلی به ایفایِ نقش مطالبه گری صنفی بپردازیم. در غیر اینصورت چاره ای جز ترک معیشت از طریقِ طبابت باقی نمانده است.